Pałacyk Strzygowskiego, usytuowany w samym sercu Bielska-Białej, jest obecnie poddawany procesowi renowacji elewacji. Prace są realizowane pod czujnym okiem konserwatora zabytków. Pałacyk, który obecnie pełni funkcję Dzielnicowej Biblioteki Publicznej, ma w swojej historii zapisy sięgające aż XIX wieku.
Kamienica o neorenesansowym charakterze jest zlokalizowana na skrzyżowaniu ulic 11 Listopada i Ratuszowej. Dwukondygnacyjny budynek powstał około roku 1880 i został nabyty przez Franza Strzygowskiego juniora, właściciela fabryki sukna i jednego z najbogatszych mieszkańców Śląska Cieszyńskiego. Strzygowski przemienił go w imponujący miejski pałacyk.
Należy wspomnieć, że Strzygowski był niemieckim nacjonalistą, wyraźnie antypolsko nastawionym. Był znanym postulatem wprowadzenia języka niemieckiego do nazewnictwa ulic i placów. Jako radny Białej finansowo wspierał różne przedsięwzięcia, takie jak budowę Teatru Miejskiego w Bielsku oraz przebudowę kościoła Opatrzności Bożej w Białej. Po jego zgonie, pałacyk przeszedł na własność jego żony a później córki, która poślubiła Alfreda Fiałkowskiego, fabrykanta.
Pałacyk to doskonały przykład historyzmu neorenesansowego. Elewacje budynku zdobią detale architektoniczne i sztukatorskie z czasów jego budowy, takie jak stolarka bramy z dekoracją snycerską, ściany wewnętrzne ozdobione neorustyką i płycinami, kamienne stopnie z uchwytami do dywanów czy marmurowa kolumna i strop plafonowy. Od dawna podkreślano potrzebę przeprowadzenia konserwacji tego obiektu.
Budynek nie jest jednak własnością miasta, lecz Skarbu Państwa. Z tego powodu Ratusz wystosował do wojewody prośbę o pozyskanie funduszy na remont. Wojewoda odmówił ich przyznania, argumentując, że koszt powinien pokryć dzierżawca, Fundacja Rozwoju Miasta Bielska-Białej.
Dzielnicowa Biblioteka Publiczna działa w Pałacyku Strzygowskiego od końcówki lat 60. XX wieku. Wcześniej, z uwagi na rosnącą liczbę książek, przeniesiono do niego Miejską Bibliotekę Publiczną w Białej. Do kolekcji bibliotecznej dołączono też ukrywany podczas okupacji księgozbiór Czytelni Polskiej, liczący 1171 woluminów.